Finale WK 1950 was traumatische ervaring voor Brazilië
De finale van het WK 1950 in Brazilië was een traumatische ervaring voor het land en een persoonlijk drama voor keeper Moacir Barbosa Nascimento, keeper van het Braziliaanse nationale elftal. Dertien jaar later, in 1963, gaf de Braziliaanse keeper een barbecue voor zijn vrienden. Het stookhout: de doelpalen van het stadion Maracanã, in Rio de Janeiro, waar een kleine 200 duizend Brazilianen hun team zagen verliezen van Uruguay. De verloren wedstrijd is een nationaal trauma voor de Brazilianen, die er vast van overtuigd waren dat hun team wereldkampioen zou worden. Barbosa, was een van de zondebokken die het verlies in hun schoenen geschoven kregen.
Op 7 april 2000 stierf Barbosa arm, schrijft Alex Bellos in Futebol zijn meeslepende boek over de geschiedenis en de ziel van het Brazilaanse voetbal en hij kreeg nooit de kans om de verloren finale te vergeten. Twintig jaar na de verloren finale op het WK van 1950 beleefde hij naar eigen zeggen het verdrietigste moment uit zijn leven. En moeder zag hem in een winkel en zei tegen haar zoon: ‘kijk dat de is de man die heel Brazilië aan het huilen heeft gemaakt’. Na zijn dood schreef Bellos in The Guardian dat Moacir Barbosa de toegang werd geweigerd tot het trainingsveld bij de voorbereidingen van het Braziliaanse team op het WK van 1994. De bijgelovige coach Mario Zagallo was bang dat hij ongeluk zou brengen.
Kranten doen alsof het WK 1950 al gewonnen is
Aan de vooravond van de finale, eigenlijk niet echt een finale, maar de laatste beslissende wedstrijd in een groep met Uruguay, Zweden en Spanje, deden de kranten alsof de winst als binnen was. Brazilië had genoeg gehad aan een gelijkspel tegen Uruguay, ‘Morgen zullen we Uruguay verslaan’, schreef de Braziliaanse sportkrant Gazeta Esportiva. Een andere krant plaatste een foto van de Braziliaanse spelers met de tekst: ‘dit zijn de wereldkampioenen’.
Wedstrijdverloop finale WK 1950
In het Maracanã, het grootste stadion ter wereld, opende Brazilië op 15 juli 1950 de score, maar Uruguay maakte in de 66ste minuut gelijk. Op een Youtube-filmpje van de WK-finale is te ze hoe het onheil in de 79ste minuut geschiedt. Ghigia dribbelt richting doel, de door de onregelmatige grasmat hobbelende bal, houdt hij toch onder controle. Als hij vanaf de zijkant van het veld het strafschopgebied binnenrent, spat het krijt in een wolk van de lijn. Hij schiet vanuit een lastige hoek maar wel van heel dichtbij. Vlakbij de eerste paal gaat de bal onder de armen van Barbosa door en rolt het doel binnen. Een moment daarna staat de doelman alweer op en slaat heel even zijn ogen ten hemel.
WK’s zijn voor Brazilië piketpalen van geschiedenis
Het verlies van het WK 1950 is een van de grote sportmomenten in de geschiedenis, al blijft het net buiten onze top-11. Een van de verklaringen die Alex Bellos in zijn boek aandraagt voor het enorme verdriet dat het verlies in Brazilië heeft veroorzaakt is het feit dat het relatief jonge land nooit oorlog heeft gevoerd met zijn buurlanden. Waar Europeanen hun tijdvakken indelen met de Wereldoorlogen als piketpalen, gebruiken de Brazilianen daarvoor hun Wereldkampioenschappen. Er zouden er uiteindelijk heel wat volgen, Braziliaanse spelers zijn de succesvolste WK-voetballers aller tijden. Maar toch. Toch is en blijft Brazilië de enige wereldkampioen, die nooit voor eigen publiek het kampioenschap heeft gewonnen. De verloren wedstijd op het wereldkampioenschap tegen Uruguay is misschien wel het grootste moment van nationale crisis dat het land ooit heeft gekend
Voor een land dat nooit oorlog heeft gevoerd met zijn buurlanden, was de verloren WK-finale visa 1950 het grootste verdriet